Huil van die Naguil

Wanneer die Naguil huil glimlag Mördare, die gevreesde moordenaar wrang en trek sy swart leerhandskoene hoër teen sy gewrigte op.  Sy skadu glip ongemerk tussen die swart skynsel van die bome deur - al langs die rivier af tot by sy slagoffer op die oewers van die Vaalrivier.

“Good-Lord-deliver-us!” huil die Naguil as Mördare se slagtersmes kragtig, vinnig en vlymskerp sonder ‘n geluid en sonder emosie, deur die slagaar van die lamsakkige mansmenslyf gly.  Die eentonige koggelende gekap van die waters teen die wal bring ‘n wreedaardige rustigheid in Mördare se gemoed as die lewelose liggaam tydsaam oorkantel en in die diepte van die waters in verdwyn.

Sou die roep van die Visarend, die brul van die Leeu en die lag van die Hiëna, Mördare terselfdertyd ook die prooi van die Jagluiperd maak die nag toe hy sy verterende hart in die hunkering na liefde verloor het?

‘n Moordroman gevul met gril-sensasie en die onbevredigende behoefte om bemin te word -  ‘n toonbeeld van haat, misleiding en eweneens die smagting na erkenning en liefde.